ความจริงแล้ว...
โลกใบนี้มันกว้างมากจนหลายครั้งที่เคยทำให้ผู้คนมากมายสับสนในการเลือกทางเดิน มีรองเท้าอยู่หนึ่งคู่กับเท้าเปล่าๆ อยู่สองข้างที่คอยนำพาให้เราค่อยๆ เดินทางไปยังจุดหมายปลายทางที่วางไว้โดยที่ไม่รู้สึกเจ็บกับสิ่งแปลกปลอมที่อยู่ภายใต้รองเท้าเลยสักนิด แต่หากว่าวันหนึ่งรองเท้าที่เราสวมใส่อยู่หายไป เหลือเพียงแค่เท้าเปล่าให้เราเดินทางไปยังปลายทางที่แม้แต่ตัวเราเองยังไม่รู้ว่ามันอีกยาวไกลแค่ไหน...จะทำอย่างไร? จะหยุดเดินแล้วรอขอความช่วยเหลือจากผู้อื่นแบบนั้นรึเปล่า จะยอมเสียเวลาหารองเท้าที่หายไป หรือจะเดินทางต่อไปด้วยเท้าเปล่าโดยที่มีหนาม มีก้อนหิน มีอุปสรรคมากมายบนพื้นดินที่คอยจะขัดขวางและกีดกันการเดินทางของเราอยู่ตลอดเวลา...
ถ้าหากว่าเกิดเหตุการณ์เหล่านั้นขึ้นกับตัวฉัน...ฉันจะไม่รอขอความช่วยเหลือจากผู้อื่นเพราะฉันไม่รู้เลยว่าต้องรออีกนานแค่ไหน ผู้คนเหล่านั้นถึงจะผ่านมาให้ฉันขอความช่วยเหลือและเช่นเดียวกันว่าฉันจะไม่ยอมให้เวลาของฉันเสียไปกับการหารองเท้าที่มันหายไปแล้วโดยไร้ประโยชน์แน่นอนเพราะฉันไม่มั่นใจเลยว่าถ้าหาไปแล้วฉันจะเจอมันอีกหรือเปล่า
แต่กลับกันเพราะฉันเลือกที่จะเดินทางต่อไปด้วยเท้าเปล่าที่ฉันมี ฉันจะเดินต่อไป จะเหยียบหนาม เหยียบก้อนหิน และเหยียบอุปสรรคต่างๆ ที่คอยกีดกันฉัน แม้ว่าฉันจะหกล้มเพราะสะดุดก้อนหิน ฉันก็จะลุกขึ้นมา จะหกล้มอีกสักสิบครั้ง ฉันก็จะลุกขึ้นมาสิบครั้ง จะลุกขึ้นจนกว่าฉันจะแข็งแรงและไม่ล้มอีก แม้จะเจ็บบ้าง ท้อบ้างกับสิ่งที่เจอะเจอ แต่เมื่อถึงปลายทางของฉันแล้ว ความเจ็บปวดและความเหน็ดเหนื่อยทั้งหมดจะหายไป เหลือเพียงแค่ความทรงจำ ประสบการณ์ และความภาคภูมิใจของตัวฉันเอง และเมื่อวันหนึ่งจะเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นกับตัวฉันอีก ฉันก็จะไม่กลัวเพราะฉันมีเกราะกำบังที่แน่นหนาและแข็งแรงมากนั่นก็คือ...ประสบการณ์ที่ผ่านมาของฉัน ฉันจะเล่าถึงประสบการณ์เหล่านั้นของฉันกับทุกคนและบอกพวกเขาว่า...
'การเดินทางด้วยเท้าเปล่าของฉัน มีค่ามากแค่ไหน'
สารีเปาะห์